Mnóstwo życzeń w koszyczku
przy wielkanocnym stoliczku,
kolorowych pisanek i mokrych ubranek
w lany poniedziałek.
Na Święto Zmartwychwstania życzę Ci,
by zmartwychwstały w Tobie
zapomniane marzenia,
młodzieńczy optymizm
w podchodzeniu do przeciwności losu,
sztubacka fantazja.
Niech w Twoim sercu zapanuje wiosna
- odrodzenie nowego życia...
Niech Zmartwychwstanie Pańskie,
które niesie odrodzenie duchowe,
napełni wszystkich spokojem i wiarą,
da siłę w pokonywaniu trudności
i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość...
Pamiętaj! One nie są do jedzenia!
Bo przecież z pisanek się
wyklują Świąteczne Życzenia!
Niech Chrystus Zmartwychwstały
przyniesie Tobie
wiosenne kwiaty radości,
miłości, spokoju, szczęścia...
Wesołych Świąt
Najradośniejszych Świąt Wielkanocnych,
najlepszych wypieków,
najkolorowszych pisanek,
najsmaczniejszych smakołyków,
najbardziej mokrego Śmigusa Dyngusa,
najmniejszej liczby obowiązków
oraz wszystkiego co naj, naj...
Na Wielkanoc, od króliczka,
niech Ci wpadną do koszyczka:
lukrowany mazurek i kolorowy sznurek.
Aby Zmartwychwstały Chrystus
obudził w nas to,
co jeszcze uśpione,
ożywił to, co już martwe.
Niech światło Jego słowo
prowadzi nas przez życie
do wieczności...
Baranek Boży (łac. Agnus Dei) – tytuł, którego w Nowym Testamencie używał wobec Jezusa Chrystusa Jan Chrzciciel (J 1, 29). Jest to odwołanie do nauki starotestamentowej, w której ofiara z baranka jest ofiarą składaną Bogu i ważnym elementem celebracji święta Paschy (Wj 12, 1-11). Baranek Boży symbolizuje ofiarę Jezusa na krzyżu, którą złożył dla odkupienia ludzkości (Iz 53, 7).
W Polsce agnusek (od nazwy łacińskiej) to baranek wielkanocny – medalik z wosku poświęcony przez papieża, z odciśniętą na awersie podobizną Jana Chrzciciela, a na rewersie Baranka. Medalik miał chronić przed złem i chorobami. Do dnia dzisiejszego w Wielką Sobotę święci się figurki baranka – symbolu niewinności Chrystusa, wykonaną z masła, cukru, ciasta itp.
Straż grobowa (Bożogrobcy, Turki) - honorowa formacja paramilitarna, pełniące wartę w kościele przy Bożym Grobie od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedzielę Wielkanocną.
Obyczaj ten znany jest w Polsce co najmniej od połowy XVII w., jest opisywany w źródłach z XVIII i XIX wieku.honorowe formacje wojskowe lub parawojskowe, pełniące warty w kościołach przy grobach Pańskich od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedziele Wielkanocną. Obyczaj ten, znany w Polsce prawdopodobnie od połowy XVII w., jest opisywany w XVIII-i XIX-wiecznych źródłach. Na przykład w Warszawie za czasów Augusta III straże grobowe składały się z drabantów królowej i oddziałów artylerii konnej, a w innych miastach i miasteczkach - z oddziałów wojskowych różnych rodzajów broni, w paradnych mundurach; w końcu XIX w. w niektórych regionach Wielkopolski w mundurach z elementami orientalnymi (turbany, krzywe szable tureckie) - być może reminiscencje odsieczy wiedeńskiej lub pielgrzymek do Ziemi Świętej, odbywanych przez szlachtę i magnaterię polską od końca XVII w. (w Jerozolimie służby porządkowe pełniła policja świątynna, Turcy - agowie, w strojach narodowych). Wiejskie straże grobowe również przebierały się za wojsko albo występowały w swych własnych mundurach wojskowych, jeśli uczestnicy straży odbyli służbę wojskową. Obyczaj straży grobowych utrwalił się w tradycji polskiej i jest ciągle żywy. Każdego roku warty przy grobach Pańskich zwyczajowo zaciągają strażacy, w mundurach galowych