W Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielką Sobotę magiczną moc miała woda. Wiara w siłę wody święconej była i jest bardzo mocna: przywracała chorym zdrowie, błogosławiła nowożeńców i noworodki, kropiło się niż zboża przed siewem. W Wielką Sobotę święciło się wodę i kropiło domowników, zwierzęta, dom.
Jeszcze nie tak dawno wierzono, że kąpiel w rzecze lub w jeziorze (nawet wtedy, gdy jest bardzo zimno) – późnym wieczorem w Wielki Czwartek lub wczesnym rankiem w Wielki Piątek – zapewni urodę i ochronę przed złem.
Wierzono, że ogień był potrzebny do oczyszczenia ze złych mocy. W Wielką Środę rozpalano na granicy wsi siedem dużych ognisk, miały one chronić domostwa przed pożarem.
Natomiast w Wielki Czwartek do domu przybywały ubożęta, czyli dobre duszki pomagające gospodarzom. W Wielki Czwartek i w Wielki Piątek przybywały również dusze zmarłych – w te dni nie wolno było rozpalać ognia w piecu. Jedzono wtedy przygotowane wcześniej postne potrawy.
Tak jak dziś w Wielką Sobotę niesiono do kościoła święconkę. Nie były to jednak (tak jak dziś) malutkie koszyczki – niesiono wtedy kosze, w których mieścił się między innymi bochenek chleba. Gospodynie później liczyły ile wśród bochenków chleba jest przypalonych – jeśli było ich ponad 24 oznaczało to skwarne lato.
Święcone jedzenie miało wielką siłę – i nie wolno było z niego nic wyrzucać – nawet kości z mięsa. Dawano je psu, ponieważ chroniły go przed wścieklizną.
Palma wielkanocna miała ogromną magiczną moc – była „dobra na wszystko”. Największe działanie miały palmy wykonane z gałązek wierzby. Żywotność i siła wierzby napawała optymizmem.
Gdy palmę się już poświęciło wracano z nią uroczyście do domu. A tam... uderzano lub dotykano każdego domownika palmą, by przekazać jej moc. Wymawiano przy tym regułkę „Nie ja biję, wierzba bije” – miała ona przynieść dziewczętom urody, a chłopcom siłę. Natomiast by uchornić się przed chorobą gardła - połykano bazie, chroniły one dodatkowo od uroku i wzmacniały ciało
Palma pozostawała w domu, aż do następnych świąt. Chroniła ona dom przed piorunami i pożarem, a ludzi przed chorobami. Palma miała zawsze znaczenie pozytywne – włożona do ula, dawała pszczołom dużo miodu i pozwalał się zdrowo rozmnażać; włożona w sieci rybackie chorniła, by czarownice nie zabrały połowu.
Wierzono, że w Niedzielę Palmową ziemia się otwiera i pokazuje wszystkim swoje skarby, niestety robi to zbyt krótko i ludzie się są wstanie ich wydobyć.
Baranek Boży (łac. Agnus Dei) – tytuł, którego w Nowym Testamencie używał wobec Jezusa Chrystusa Jan Chrzciciel (J 1, 29). Jest to odwołanie do nauki starotestamentowej, w której ofiara z baranka jest ofiarą składaną Bogu i ważnym elementem celebracji święta Paschy (Wj 12, 1-11). Baranek Boży symbolizuje ofiarę Jezusa na krzyżu, którą złożył dla odkupienia ludzkości (Iz 53, 7).
W Polsce agnusek (od nazwy łacińskiej) to baranek wielkanocny – medalik z wosku poświęcony przez papieża, z odciśniętą na awersie podobizną Jana Chrzciciela, a na rewersie Baranka. Medalik miał chronić przed złem i chorobami. Do dnia dzisiejszego w Wielką Sobotę święci się figurki baranka – symbolu niewinności Chrystusa, wykonaną z masła, cukru, ciasta itp.
Straż grobowa (Bożogrobcy, Turki) - honorowa formacja paramilitarna, pełniące wartę w kościele przy Bożym Grobie od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedzielę Wielkanocną.
Obyczaj ten znany jest w Polsce co najmniej od połowy XVII w., jest opisywany w źródłach z XVIII i XIX wieku.honorowe formacje wojskowe lub parawojskowe, pełniące warty w kościołach przy grobach Pańskich od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedziele Wielkanocną. Obyczaj ten, znany w Polsce prawdopodobnie od połowy XVII w., jest opisywany w XVIII-i XIX-wiecznych źródłach. Na przykład w Warszawie za czasów Augusta III straże grobowe składały się z drabantów królowej i oddziałów artylerii konnej, a w innych miastach i miasteczkach - z oddziałów wojskowych różnych rodzajów broni, w paradnych mundurach; w końcu XIX w. w niektórych regionach Wielkopolski w mundurach z elementami orientalnymi (turbany, krzywe szable tureckie) - być może reminiscencje odsieczy wiedeńskiej lub pielgrzymek do Ziemi Świętej, odbywanych przez szlachtę i magnaterię polską od końca XVII w. (w Jerozolimie służby porządkowe pełniła policja świątynna, Turcy - agowie, w strojach narodowych). Wiejskie straże grobowe również przebierały się za wojsko albo występowały w swych własnych mundurach wojskowych, jeśli uczestnicy straży odbyli służbę wojskową. Obyczaj straży grobowych utrwalił się w tradycji polskiej i jest ciągle żywy. Każdego roku warty przy grobach Pańskich zwyczajowo zaciągają strażacy, w mundurach galowych