|
 |
|
Wielkanocna skarbnica |
|
|
|
|
|
|
|
|
Alleluja, Jezus żyje |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1. Alleluja, Jezus żyje,
On, co za nas życie dał
Już Go grobu noc nie kryje,
jak powiedział, zmartwychwstał
Nućmy jemu pienia chwały:
Ref.
Witaj Jezu zmartwychwstały!
Alleluja, alleluja, alleluja!.
2. Wraca z otchłani z jeńcami,
śmiercią skruszył śmierci grot,
Piekło ściele pod stopami,
trzyma klucz do nieba wrót.
Nućmy Jemu pienia chwały:
Ref.
3. Wesel się, Królowo nieba,
żyje Syn Twój, żyje Pan,
Radość z Nim Ci dzielić trzeba,
słońcem każda z Jego ran.
Zanuć Jemu pienia chwały:
Ref.
4. Czemu okiem rosisz łzawym,
Magdaleno, pusty grób!
Żyw Pan, głosem cię łaskawym wita,
rzuć Mu się do stóp,
Zanuć Jemu pienia chwały:
Ref.
5. Nie lękajcie się uczniowie,
nie starł Mistrza wrogi kłam;
Wnet okaże się i powie:
"Wstałem z martwych, pokój wam!"
Nućcie Jemu pienia chwały;
Ref.
|
Dzisiaj stronę odwiedziło już 48 odwiedzający (53 wejścia) tutaj! |
|
|
|
|
|
|
|
Czas wiosenny |
|
|
|
|
|
|
|
|
Baranek Boży |
|
|
|
|
|
| |
Baranek Boży (łac. Agnus Dei) – tytuł, którego w Nowym Testamencie używał wobec Jezusa Chrystusa Jan Chrzciciel (J 1, 29). Jest to odwołanie do nauki starotestamentowej, w której ofiara z baranka jest ofiarą składaną Bogu i ważnym elementem celebracji święta Paschy (Wj 12, 1-11). Baranek Boży symbolizuje ofiarę Jezusa na krzyżu, którą złożył dla odkupienia ludzkości (Iz 53, 7).
W Polsce agnusek (od nazwy łacińskiej) to baranek wielkanocny – medalik z wosku poświęcony przez papieża, z odciśniętą na awersie podobizną Jana Chrzciciela, a na rewersie Baranka. Medalik miał chronić przed złem i chorobami. Do dnia dzisiejszego w Wielką Sobotę święci się figurki baranka – symbolu niewinności Chrystusa, wykonaną z masła, cukru, ciasta itp. |
|
|
|
|
|
|
|
Straż Grobowa |
|
|
|
|
|
| |
Straż grobowa (Bożogrobcy, Turki) - honorowa formacja paramilitarna, pełniące wartę w kościele przy Bożym Grobie od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedzielę Wielkanocną.
Obyczaj ten znany jest w Polsce co najmniej od połowy XVII w., jest opisywany w źródłach z XVIII i XIX wieku.honorowe formacje wojskowe lub parawojskowe, pełniące warty w kościołach przy grobach Pańskich od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedziele Wielkanocną. Obyczaj ten, znany w Polsce prawdopodobnie od połowy XVII w., jest opisywany w XVIII-i XIX-wiecznych źródłach. Na przykład w Warszawie za czasów Augusta III straże grobowe składały się z drabantów królowej i oddziałów artylerii konnej, a w innych miastach i miasteczkach - z oddziałów wojskowych różnych rodzajów broni, w paradnych mundurach; w końcu XIX w. w niektórych regionach Wielkopolski w mundurach z elementami orientalnymi (turbany, krzywe szable tureckie) - być może reminiscencje odsieczy wiedeńskiej lub pielgrzymek do Ziemi Świętej, odbywanych przez szlachtę i magnaterię polską od końca XVII w. (w Jerozolimie służby porządkowe pełniła policja świątynna, Turcy - agowie, w strojach narodowych). Wiejskie straże grobowe również przebierały się za wojsko albo występowały w swych własnych mundurach wojskowych, jeśli uczestnicy straży odbyli służbę wojskową. Obyczaj straży grobowych utrwalił się w tradycji polskiej i jest ciągle żywy. Każdego roku warty przy grobach Pańskich zwyczajowo zaciągają strażacy, w mundurach galowych |
|
|
|
|
|
|
|
Jajko jako symbol |
|
|
|
|
|
|
|
|
Dziękuję za odwiedziny |
|
|
|
|
|
| |
Jesteś tutaj -
-osobą |
|
|
|
|
