|
 |
|
Wielkanocna skarbnica |
|
|
|
|
|
|
|
|
W Ogrojcu Jezus klęczy |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1. W Ogrojcu Jezus klęczy, do Ojca modli się,
Win mych Go ciężar dręczy, do ziemi przygnieść chce,
I smutna dusz Jego, tak straszny czuje ból,
Że Anioła do Niego posyła niebios Król.
2. Nie znalazł w Zbawcy winy ten, co miał prawa strzec
Jednak Go bez przyczyny rózgami każe siec.
Tak Jezu Cię biczują, że wiele spływa krwi,
I cierniem koronują, w oblicze plwają Ci.
3. Krwi Twej nienasycony, ukrzyżu
woła lud,
Fałszywieś oskarżony, by zmyć mych grzechów brud.
I którego Anieli po trzykroć Świętym zwą,
Na śmierć Go osądzono z ciężką winę mą.
4. Spełniłeś już zlecenie, Baranku Boży swe,
Ostatnie już westchnienie wydają piersi Twe.
Umilkły usta święte i przygasł oczu blask,
Na krzyż ręce rozpięte, co udzielały łask.
5. Do krzyża już przybita ofiara święta - Bóg.
Z ran płynie krew obfita, grzechów mych spłaca dług.
Wzrokiem pełnym litości Pan szuka Matki swej.
W bezdennej swej miłości sam nas poleca Jej. |
Dzisiaj stronę odwiedziło już 14 odwiedzający (18 wejścia) tutaj! |
|
|
|
|
|
|
|
Czas wiosenny |
|
|
|
|
|
|
|
|
Baranek Boży |
|
|
|
|
|
| |
Baranek Boży (łac. Agnus Dei) – tytuł, którego w Nowym Testamencie używał wobec Jezusa Chrystusa Jan Chrzciciel (J 1, 29). Jest to odwołanie do nauki starotestamentowej, w której ofiara z baranka jest ofiarą składaną Bogu i ważnym elementem celebracji święta Paschy (Wj 12, 1-11). Baranek Boży symbolizuje ofiarę Jezusa na krzyżu, którą złożył dla odkupienia ludzkości (Iz 53, 7).
W Polsce agnusek (od nazwy łacińskiej) to baranek wielkanocny – medalik z wosku poświęcony przez papieża, z odciśniętą na awersie podobizną Jana Chrzciciela, a na rewersie Baranka. Medalik miał chronić przed złem i chorobami. Do dnia dzisiejszego w Wielką Sobotę święci się figurki baranka – symbolu niewinności Chrystusa, wykonaną z masła, cukru, ciasta itp. |
|
|
|
|
|
|
|
Straż Grobowa |
|
|
|
|
|
| |
Straż grobowa (Bożogrobcy, Turki) - honorowa formacja paramilitarna, pełniące wartę w kościele przy Bożym Grobie od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedzielę Wielkanocną.
Obyczaj ten znany jest w Polsce co najmniej od połowy XVII w., jest opisywany w źródłach z XVIII i XIX wieku.honorowe formacje wojskowe lub parawojskowe, pełniące warty w kościołach przy grobach Pańskich od Wielkiego Piątku po południu do rezurekcji w Niedziele Wielkanocną. Obyczaj ten, znany w Polsce prawdopodobnie od połowy XVII w., jest opisywany w XVIII-i XIX-wiecznych źródłach. Na przykład w Warszawie za czasów Augusta III straże grobowe składały się z drabantów królowej i oddziałów artylerii konnej, a w innych miastach i miasteczkach - z oddziałów wojskowych różnych rodzajów broni, w paradnych mundurach; w końcu XIX w. w niektórych regionach Wielkopolski w mundurach z elementami orientalnymi (turbany, krzywe szable tureckie) - być może reminiscencje odsieczy wiedeńskiej lub pielgrzymek do Ziemi Świętej, odbywanych przez szlachtę i magnaterię polską od końca XVII w. (w Jerozolimie służby porządkowe pełniła policja świątynna, Turcy - agowie, w strojach narodowych). Wiejskie straże grobowe również przebierały się za wojsko albo występowały w swych własnych mundurach wojskowych, jeśli uczestnicy straży odbyli służbę wojskową. Obyczaj straży grobowych utrwalił się w tradycji polskiej i jest ciągle żywy. Każdego roku warty przy grobach Pańskich zwyczajowo zaciągają strażacy, w mundurach galowych |
|
|
|
|
|
|
|
Jajko jako symbol |
|
|
|
|
|
|
|
|
Dziękuję za odwiedziny |
|
|
|
|
|
| |
Jesteś tutaj -
-osobą |
|
|
|
|
